Wibald, abbé de Stavelot, mande au doyen Robert et aux autres religieux de Stavelot, de députer au pape, dans le cas où celui-ci ne viendrait pas à Trèves, les frères Henri et Erlebald pour lui présenter les documents qui assurent les droits du monastère sur la terre de Tourinne.
Datierung: [1147, octrobre]
Frater Wibaldus Dei gratia Stabulensis aecclesiae servus Roberto decano et ceteris Stabulensibus fratribus, spiritu consilii et fortitudinis abundare. Sinceritatis vestrae litteras accepimus, in principio quidem sui plenas gratiae, plenas caritatis, plenas filialis affectus, plenas singularis desiderii, plenas gaudii, plenas dulcedinis et bonae spei; quae uno et eodem momento et cor nostrum abundantiore leticia et oculos nostros uberibus ex vestra pietate lacrimis impleverunt. Credite nobis, dulce fuit ac jocondum animae nostrae vivere, dulce ac jocundum inter tot pericula, quae die noctuque in expeditione super paganos trans Albim in silva Ercinia pertulimus, vitam et sospitatem servasse, ut videlicet tantis beneficiis, quae de vestra salutatione et visitatione suscepimus, hilariter frueremur. Verum cum, intento ad meliora animo, tanti boni participatione perfuncti paginam vestram percurrimus, subito exhorruit animus, expalluit facies et versus est in luctum chorus noster, cum in illas miserabiles querimonias vestras impegimus, quae caelum possent penetrare, si peccatis nostris promerentibus aeneum non esset factum, ne transeat oratio; possent, inquam, commovere terram, si non offenso auctore nobis elementa rebellarent. Ingressi itaque in penetralia cordis nostri et in archanos animae nostrae recessus, diuque ac multum questi, cum nostra conscientia disceptavimus, disquirentes et judicantes nobisne an vobis universis imputari jure debeat, quod per longam absentiam nostram Stabulense monasterium tam lacrimabilibus modis laceratur; vosne in culpa sitis, qui omnifariam nostri potestatem habentes, ad regimen Corbeiensis ecclesiae nos emisistis vel saltem dimisistis; an nos rei simus, qui ad vestram voluntatem, ne dicamus jussionem tantis nos sollicitudinibus et offensionibus, relicta, immo ut veremur deserta matre nostra educatrice ac nutrice nostra Stabulensi aecclesia, inplicuimus. Etsi enim magni, Deo id per vestram adhortationem agente, sumus juxta nomen magnorum qui sunt in terra, scire tamen potestis, quod quanto altius conscendisse cernimur, tanto magis de vario ruinae casu pertimescere debemus; et quanto amplius crescunt dona honorum, tanto magis augentur rationes donorum. Certe, ut caetera incommoda sileamus, nobis senescere non licet, immo senescimus quidem, sed quies, quae senibus et emeritis prestatur, nobis Corbeiae negatur. Novi labores, nova industria, nova eloquentia, novae largitates, nova magnificentia a nobis cotidie expetuntur, cum jam diu fatigati aliquam laborum nostrorum metam prospiceremus, aliquam fatigationum requiem speraremus. Aut peccandum est in rem publicam aut hominum offensiones tolerandae. Tum preterea nostra aetate omnis pudor abscessit, omnis reverentia extincta est, fides interiit et honestas mortua est. Quid igitur placuit vobis duplicare labores nostros? Quantum in reformanda et observanda religione fructum facere valeamus, vestri defectus, vestri labores, qui ex pravorum inprobitate vobis cotidie accrescunt, docere vos perfacile possunt. Porro divitie quid prosunt inquietis? Colligitis itaque, quod neque in spiritualibus neque in secularibus solidum gaudium habere possumus. Set spes nostra Deus, honor noster, genus nostrum, sublimitas nostra, exultatio nostra, in amministratione sue rei publicae nostra parvitate tanquam suo instrumento, licet vili et exiguo, utitur, nosque per quos vult graduum provectus, tanquam per minuscula quedam, ad sui nominis amorem clementer allicit, et nostre fragilitatis excessus cotidianis immo assiduis laboribus velut quibusdam flagellis et amaritudinibus, ne ab ipso recedamus, comprimere dignatur. De Turnines tantum dolemus, quantum verbis exprimere non possumus. [Super qua re domno Leodiensi episcopo scripsimus], sicut in litterarum exemplo, quod vobis transmisimus videre potestis. Si domnus papa, ut fertur, Treverim venturus est, nos ipsos ad hanc causam peragendam expectabitis; sin autem vanus rumor est, fratrem Henricum nostrum dilectum filium et Erlebaldum fratrem ad domnum papam mature mittetis, ferentes secum omnia instrumenta, quae de Tomines bene salva per nos habetis, et precipue litteras bullatas Innocentii papae, quas super eodem negotio Leodiensi episcopo Alberoni transmisit. Ad veniendum autem ad vos in proximo nos modis omnibus expedimus, et jamjam quasi sarcinas nostras colligamus. Orate pro nobis.