A la demande de l’abbé Guillaume, Geoffroi, évêque de Chartres, étant à Blois, donne à Marmoutier les églises de Crucherai et de Nourrai, situées dans l’archidiaconé de Vendôme, que Barthèlemy, qui les tenait de ses prédécesseurs, était disposé à donner au monastère, si l’évêque y consentait. Celui-ci donna son consentement, mais comme les obligations de son ministère l’empêchaient de se rendre auprès de Barthèlemy, il envoya à sa place l’archiprêtre du Vendômois qui reçut les églises des mains de Barthèlemy et les transféra dans celles des moines.
Datierung: 1122
Cum ex divina auctoritate et sanctorum patrum exemplis habeamus, nobis ad remunerationem profuturum, si iustorum preces operum executione audiamus; in libro quippe sapientie sic scriptum est: benefac iusto et invenies retributionem magnam, et si non ab ipso, certe a domino. Utillimum videri debet tot et tante auctoritatis et religionis fratrum, videlicet Sancti Martini Maioris Monasterii monachorum, petitionibus assentire. Quapropter ego Goffredus Dei misericordia sancte carnotensis ecclesie episcopus, a domno Guillelmo venerabili abbate prefati monasterii et a quibusdam fratribus eiusdem loci, apud castrum Blesim requisitus et rogatus ut monasterio eorum darem et concederem ecclesiam de Cuschereio et ecclesiam de Nucereio sitas in pago vindocinensi, cuius videlicet pagi ego in manu propria archidiaconatum tunc tenebam, quas ecclesias Bartholomeus, Goffredi Pagani de Vindocino filius, eatenus a suis antecessoribus tenuerat, sed peccatum suum et suorum antecessorum timens, in elemosinam et possessionem sempiternam predicti monasterii relinquere, si ego concederem, disponebat, concessi et concedo, concedentibus etiam atque laudantibus canonicis ecclesie nostre, qui in presentia erant, quorum nomina subscripta sunt, easdem ecclesias prefato abbati et fratribus Ioci, in successiones perpetuas, salvo iure sacerdotum et ecclesie carnotensis. Concedo, inquam, ita integre et devote ut etiam ipsa altaria earumdem ecclesiarum, que de manu laicali iam per aliquot annos in nostram potestatem absque alicuius reclamatione legitima devenerant, concedam pariter et confirmem, et quia eo tempore circa alia nostri ministerii valde occupatus, virum prefatum, Bartholomeum dico, adire expedite non potui, loco nostri misi ad eum archipresbiterum nostrum vindocinensem, Hugonem nomine, qui de manu eius ecclesias, vice nostra, suscepit, et prefatos fratres, iussu nostro, de ecclesiis illis cum sibi pertinentibus investivit. Ad cuius doni sive concessionis inviolabilem et perpetuam firmitatem precepimus presentem cartulam sigilli nostri corroboratione premuniri. Quod si quis malo spiritu concitatus, ulterius attemptaverit depravare, sciat se ex auctoritate Beati Petri et nostra, nisi resipuerit et ad emendationem venerit, perpetue excommunicationi subiacere. Actum anno Domini incarnationis MCXXII, Ind. XIVa epacta nulla, regnante francorum rege Ludovico, Gaufredo carnotensi episcopatui presidente, anno VIo, Guillelmo abbate Maius Monasterium procurante anno XVo. Actum, inquam, prius Blesis videntibus et concedentibus canonicis nostre ecclesie qui presentes nobis assistebant, quorum nomina haec sunt: Hugo de Livis canonicus et prepositus ecclesie carnotensis – Bernardus canonicus et capicerius – Radulfus et Theodericus et ipsi canonici nostri, Hilgodus capellanus noster, canonicus regularis. Ubi etiam interfuerunt ex parte abbatis; ipse Guillelmus abbas – Guillelmus prior – Gilduinus filius Gilonis – Gauterius Compendiensis, Johannes de Cambornio – Hugo hospitalarius de Sparnone – Diende in proxima sequenti ebdomada, cum ad prefatum monasterium divertissimus, venimus in capitulum fratrum, edificationis gratia audituri aliquid et dicturi; quo facto, suscepti sumus omnes, ego videlicet et supranominati canonici, in sociatatem et participationem beneficii fratrum quibus audientibus recapitulata sunt a nobis donum et concessio suprascripta et concessa iterum et firmata.