Les moines concèdent à Rainard, sur sa demande, trois arpents de vigne à Lavardin, qu’ils avaient eus de Séhérius lorsqu’il s’était fait moine, à la condition qu’à son décès ces vignes feraient retour à Marmoutier, en bon état de culture, avec tout le blé qu’il posséderait. En retour, Rainard leur abandonne son alleu de Rigny, proche l’église de Saint-Amand, dont il leur avait déjà donné une partie, du consentement de sa femme, de ses enfants et petits-enfants, qui sont admis pour cette raison au bénéfice de l’association. Germain de Lavardin fait de même d’une autre partie de cet alleu qu’il tenait de Rainard; à cet alleu est attaché le droit de justice pour son possesseur sur tout habitant coupable d’un délit entraînant l’épreuve du duel ou du fer chaud, ainsi que le droit, pour ses habitants, de prendre, dans la forêt voisine, le bois dont ils ont besoin, sauf le cas de constructions à faire en dehors de l’alleu, où ils devront se faire autoriser par le forestier.
Datierung: Vor 1064
Nosse debebitis, si qui eritis posteri nostri, Maioris scilicet huius habitatores Monasterii Sancti Martini, Rainardum, senescalcum de Calunna, petisse a domno abbate nostro Alberto et a nobis, uti ei tres arpennos vinearum apud Lavarzinum in terra Gauscelini Rotunnardi sitos, quos Seherius, nepos Herberti presbyteris, huic loco monachus deveniens dederat, habendos in vita sua, tantum hac convenientia concederemus ut post eius decessum, diligenter culti sicut a nobis sibi forent traditi, nullo suorum hereditante vel ius in eis aliquid proclamante, cum toto blado in nostrum dominium redirent, et si iam forte collectum et adhuc non expensum penes se esset, totum cum arpennis ad nos rediret. Cuius petitionem suscipientes, concessimus ei convenientia qua petiit memoratos arpennos et ipse dedit nobis in recompensationem illorum, quendam alodum suum, Regniacum nomine, quod habebat in Vindocinensi, ex quo quandam nobis iam dederat partem, quod ita solidum et quietum sicut ipse habuerat, cum tota integritate sui et consuetudinibus omnibus, nichil prorsus ex eo diminuens vel sibi retinens, Sancto Martino et nobis habendum in possessionem eternam; non tantum recompensationis nostri in eum collati beneficii, quantum sue ipsius anime salutis gratia donavit, annuentibus ad hoc uxore eius Godehilde, et Sezilia atque Milensende eius filiabus, necnon et Gaufredo de Lorazeis, genero ipsius, marito eiusdem Milensendis, cum filiis suis Rainaldo et Eudone, et accipientibus pro hoc isdem Rainaldo scilicet uxore et filia eius ac genero in capitulo nostro beneficium societatis nostre, adiunctis quoque, licet absentibus, filiis Gaufredi atque uxore eiusdem. In quo capitulo prius donum de eodem alodio ad integrum, sicut dictum est, fecit et postea illud super altare cum uxore ac filia posuit. Sed restabat ex eo pars quedam, quam Germanus de Lavarzino, quidam familiaris noster, de eo in fevum tenebat, quam similiter, ipso audiente et annuente Germano, in eodem capitulo nobis post eius obitum donavit, aut in vita ipsius, si ipso adhuc vivens relinquere eam nobis voluerit. Est autem idem alodium in pago, ut premissum est, vindocinensi, parrechia videlicet Sancti Amandi, haut longe ad meridianam plagam ab ecclesia ipsius Sancti, nullum ex se, preter decimam, solvens redditum neque consuetudinem alicui. Terminatur autem ab orientali parte terra Ascelini vicarii de Castello Rainaldi, et ab occidentali terra quam appellant de Culturis, que eiusdem Rainardi est et fratris eius Burchardi filiique Rainaldi Jeuse, nomine Gaufridi; inde terra Sancti Mauricii, quam dicunt de Fontanis, incipiens tractu continuo meridianum latus illius determinat, usque quo perveniatur ad prefati Ascelini terram, qua orientalem ipsius, sicut dictum est, determinante partem, ab ipsa scilicet ad eam usque quam diximus terram de Culturis, que determinat occidentalem, totum illud alodii spacium, quod in medio ad septentrionalem plagam adiacet, situ suo ab aliis dividunt terris, terra sancti Georgii et terra Salomonis vicarii, aliaque que dicitur terra de Querqubus, quam Harluinus Spiameiam cognomine, de sepedicti Rainardi fevo tenet. His itaque determinationibus circumquaque finiens, huius modi infra se obtinet privilegium, ut si forte incolarum eius aliquis in aliquo excedit, unde aut bellum faciendum, aut solitum candentis ferri iudicium sit deportandum, vel alio quolibet modo quo peccari potest delinquit, non ad alium quemlibet pertineat iudicare de his, sed qui dominus et possessor est alodii est et per se ipsum districtor et iudex forisfacti, cuiuscunque generis sit, et legis emendationem exigit, ita ut si iudicium illud apud predicti sancti Amandi ecclesiam fuerit deportatum, non tamen pro hoc de eo aliquid ad alium pertineat nisi ad ipsum; similiter et de bello quod in eodem alodio faciendum est fiet. Eadem est et lex de reo qui alicunde aufugiens in eo consecutus fuerit et captus. Est adhuc et aliud quod habent omnes incole eius genus privilegii. Assumunt enim de silva proxima quam vulgo Champeis nominant, non alicuius expectata iussione, quantum in usus proprios opus est. Sed si extra terminos alodii aliquid ex ea voluerint edificare aut construere, aut inibi commanentes in usus proprios assumere, iam non nisi prius expectata et impetrata forestarii iussione aliquid eis licebit contingere. De his ita, iam de nostra Rainardo concessione et illius nobis donatione simulque de auctorizatione uxoris ac filiarum eius, generi quoque eius filiorumque illius, ecce testes veritatis qui interfuerunt annotentur isti :
| Hi de nostra: | Alterius de Veson |
| Herbertus Turmels | Germanus de Lavarzino |
| Herbertus de la Landa | Fulcodius de Bellissimo |
| Isti de parte Rainardi: | Martinus de Chamartio |
| Ebrulfus cellararius | Raimbertus Maltalanz |
| Garnerius maior | Girbaldus de capella |
| Hilduinus sartor | Rainaldus Turbatus |
| Gauslinus forestarius | Durandus forestarius |
| Johannes conversus | Rotbertus presbyter et |
| Ansegisus | Guillelmus clericus |