Le moine Henri renouvelle ses instances auprès de l’abbé Wibald pour qu’il renonce à son intention d’abandonner la direction de l’abbaye de Stavelot-Malmedy.
Datierung: [1150, décembre – 1151, avril]
Karissimo domino suo Wibaldo venerabili Stabulensi abbati, humilis Henricus obedientiam, subjectionem ac devotionem.
Decreveram, pater karissime, digitum ponere ori meo, ut qui nescio loqui, saltem ut tacere noverim, incipiam discere. Sed dum pre oculis habeo, quanta in auro, argento et gemmis variisque ornatibus ecclesiae nostrae contulistis, quam honestis et utilibus edificiis eam promovistis, quamque integras possessiones ejus et fundos non solum custodistis, verum etiam ab antecessoribus vestris male distractas recollegistis et auxistis; dum etiam reminiscor, quantum honestatis, disciplinae ac sollicitudinis, imitabilisque exempli circa vos perspexerim, ad ultimum vero, quod maxime cor meum tangit, quam pie ab infantia me collegistis, quam misericorditer habuistis, quam clementer educantis, assumo cogente pietate, immo multa impellente necessitate, fiduciam, non erubesco jam humilis et indoctus, excelsum principem et disertissimum convenire oratorem. Quare nos, clementissime pater, vestra deserit mansuetudo? Quare gregem mullis ecce lupis expositum vestra sollers derelinquit pastoralitas? Quid in nobis paternitati vestrae displicuit, quia primo quidem per me nudis verbis, modo autem semel et iterum litteris et efficacibus nunciis ecclesiam vestram sollicitastis, immo turbastis, consilium de dimissione alterius abbatiae postulantes, et emissionem a nostra, quasi altera plus religionis et ordinis habeat, violenter, ut intelligimus exigentes? An ignorat vestra prudentia, quia de nobis a nobis electus, apud nos investitus, apud nos consecratus, inter nos et super nos non sine perpetuo fructu XVI annis conversatus, quasi nuper vocationi Corbeiensium, peticioni regis et principum abbas noster et pastor prestitus estis potius quam datus? Quare de tam atroci negotio nostro non alterius ab alienis et extraneis consilium nos querere decernitis, cum penes nos firmum non dimittendi vos consilium habeamus? Quis hoc magnanimitati vestrç imposuit, ut ecclesiam, quç vos ab adolescentia educavit, assumpsit et dilatavit, deserere cupientes, ei ecclesie, cui prestitus estis, benedictionem nostram non sine supplantatione infundatis? Cesset, queso domine, cesset hujus vestrae sollicitudinis intentio, cesset pietas vestra suos filios tam crudeliter velle abicere, qui, ut breviter dictum sit, vagi et exules decreverunt mori potius quam vos, dum vixeritis, patrem et dominum non habere. Haec me, pater, scripsisse fides coegit, caritas persuasit; set sicubi forte modum excessi, verba ad tantum principem impudenter et inculte proferendo, vestra mihi eruditio ignoscat, et ut in veritate dicta sunt, simpliciter ac fideliter accipiat. De cetero Deus omnipotens vos custodiat, consiliumque vestrae ad nos celeris reversionis vobis dirigat.